Bir sabah erkenden geldiler…

Tarih 26 Temmuz 2016. Sıcak bir temmuz gecesinin sabahı. Uykuda iken kapı zili çaldı. İlk duyduğumda gözüm direkt saate gitti. Saat sabahın 06’sıydı. Kafamdan ne olduğuna dair hemen film şeridi gibi düşünceler geçti. Birden bir kaygıyla karmaşık düşünceler oldu. Ben kimseyi beklemiyordum. Ama biliyordum ki son zamanlarda birçok insan sabahın erken vakitlerinde evlerine gidilerek, Polis tarafından gözaltı işlemleri yapılıyordu. O uykulu gözlerim ve düşüncelerimle ne yapacağım konusunda etrafa garip garip bakarken,  karmakarışık endişeli düşüncelerimi çözmeye çalışıyordum. Bu kötü bir başlangıç mıydı? Sabahın bu saatinde zil çalınması hiç de hayra alamet değildi. Kalkmak için hareket yaptım fakat ne aklım ne de bedenim beni sanki taşımak istemiyordu. Kafam gir derken bedenim gitmek istemiyordu. Beynim zonkluyor, geçen her saniye gitmediğim takdirde sanki güzel şeyler olacakmış gibi bir fikre kapılıyordum. Fakat zil tekrar tekrar çalıyordu ve artık gidip kapıyı kontrol etmeliydim ve yorgun ve takatsiz adımlarla ağır ağır kapıya doğru yöneldim. O arada eşim uyandı ve hayırdır? Kim ki dedi? Ben de kim olacak bu saatte polistir dedim. Doğrusu eşim polisi beklemiyordu. Çünkü gündemi takip etmiyor ve son zamanlarda olanlar hakkında bir fikri yoktu. Biz hiçbir zaman yanlış yapmamıştık. Hep iyi bir anne-baba, iyi bir insan olarak hayatımızı devam ettirmek istemiştik. Çocuklarımız yanlışı öğretmemiş öncelikle onlara iyi bir rol model olmaya çalışmıştık. Bu konuda yaptıklarım ve yapmadıklarım hakkında daha sonra yeniden yazacağım. Bu konuyu oraya havale ediyorum. Evet yorgun ve yavaş adımlarla kapıya yöneldim. Kaygı ve endişem tavan yapmıştı. Kapıya ulaşınca kim o dedim. Gelen cevap çok farklı geldi ve “Polis” dedi. Kafamdan aşağı kaynar sular dökülmüş gibiydi. Hayatım boyunca iyi bir insan iyi bir vatandaş olan ben için polis kapıdaydı. Ben ve ailem bu gibi şeylerden çok uzaktık. Bu nedenle kapıdan gelen bu ses bende kaygı, üzüntü, endişe, merak gibi bir çok düşünceler olmasına neden olmuştu. Ama bu gerçekti ve hayatın gerçek yüzüydü. Ürkerek kapının koluna dokunup kapıyı hafifçe bastırarak açtım. Ve….